اونقدر زیبا عاشق او شده ای

که آدم لذت میبرد از این همه خیانت

روزی هم اینگونه عاشق من بودی

یادت هست لعنتی؟؟؟

این روز ها من گوشه ی بالشت را گاز میگیرم

تا صدای هق هق گریه هام از اتاق بیرون نره

تو گوشه ی لبای عشقتو

دیگر نمیگویم گشتم نبود نگرد نیست

بگذار صادقانه بگویم اتفاقا بود

اما مال من نبود

گاهی دلم برای خودم تنگ میشود...
گاهی دلم برای باورهای گذشته ام تنگ میشود...
گاهی دلم برای پاکی های کودکانه ی قلبم میگیرد...
گاهی آرزو میکنم ای کاش دلی نبود تا تنگ شود...
تا خسته شود...
تا بشکند...

خودت می دانی که فقط

نوشتن حالت را بهتر می کند

و نـمی نویـسی!… 

مثل وقت هایی که می دانی فقط

از خانه در آمدن حالت را بهتر می کند

و خانـه می مـانی!…

یا مثل وقت هایی که می دانی

فقط از تخت بیرون آمدن حالت را بهتر می کند

و در تخـت می مـانی!…

نه که نخواهی بهتر شوی

فقط نمی توانی…

همیـن…

شاید غزلی بگویم...
شاید غزلی بگویم دراین کوچه های تنگ دنیا
شاید از درددلی بگویم با خدای این دو دنیا
شاید روزگاری من هم سکوت خدا را بشنوم
شاید روزگاری من هم به آن آیین بگروم
شاید امشب شاید امروزو شایدم فردا نمی دانم
اما غزلی می گویم ...
غزلی می گویم که در آن وسعت ثانیه ها پیداست
غزلی می گویم که در آن ارزش انسانها به وفاست
که در آن هیچ کس تنها نیست همه چیز زیباست
در شعرم باران را به تصویر می کشم باد را به مهمانی می خوانم و خدا را
پادشاه قصرم می سازم
خاطره ها را در گوشه ای از تصویر می کشم
شاید آبی باشند نمی دانم ولی اکنون شعر من خیس شدست از باران خاطرات
.....و بوی کاه گل می آید از کلماتم بوی ده و روستا و خدا

رفتن، هیچ ربطی به رسیدن ندارد ..!

نه او با من

نه من با او

نه او با من نهاد عهدي، نه من با او

نه ماه از روزن ابري بروي بركه اي تابيد

نه مار بازويي بر پيكري پيچيد

شبي غمگين

دلي تنها

لبي خاموش

نه شعري بر لبانم بود

نه نامي بر زبانم بود

در چشم خيره بر ره سينه پر اندوه

باميدي كه نوميديش پايان بود

سياهي هاي ره را بر نگاه خويش مي بستم

و از بيراهه ها راه نجات خويش مي جستم

نه كس با من

نه من با كس

سر ياري

نه مهتابي

نه دلداري

و من تنهاي تنها دور از هر آشنا بودم

سرودي تلخ را بر سنگ لبها سخت مي سودم

نواي ناشناسي نام من را زير دندانهاي خود بشكست

و شعر ناتمامي خواند

بيا با من

از آن شب در تمام شهر مي گويند

...
او با تو ؟

ولي من خوب مي دانم

من امشب تا سحر خوابم نخواهد برد

همه اندیشه ام اندیشه فرداست

وجودم از تمنای تو سرشار است

زمان در بستر شب خواب و بیدار است

هوا آرام

شب خاموش راه آسمان ها باز

خیالم چون کبوترهای وحشی می کند پرواز

رود آنجا که می یافتند کولی های جادو گیسوش شب را

همان جا ها که شب ها در رواق کهکشان ها خود می سوزند

همان جاها که اختر ها به بام قصر ها مشعل می افروزند

همان جاها که رهبانان معبدهای ظلمت نیل می سایند

همان جا ها که پشت پرده شب دختر خورشید فردا را می آرایند

همین فردای افسون ریز رویایی

همین فردا که راه خواب من بسته است

همین فردا که روی پرده پندار من پیداست

همین فردا که ما را روز دیدار است

همین فردا که ما را روز آغوش و نوازش هاست

همین فردا

همین فردا

من امشب تا سحر خوابم نخواهد برد

زمان در بستر شب خواب و بیدار است

سیاهی تار می بندد

چراغ ماه لرزان از نسیم سرد پاییز است

دل بی تاب و بی آرام من از شوق لبریز است

به هر سو چشم من رو میکند فرداست

سحر از ماورای ظلمت شب می زند لبخند

قناری ها سرود صبح

می خوانند

من آنجا چشم در راه توام ناگاه

ترا از دور می بینم که می آیی

ترا از دور می بینم که میخندی

ترااز دورمی بینم که می خندی و می آیی

نگاهم باز حیران تو خواهد ماند

سراپا چشم خواهم شد

ترا در بازوان خویش خواهم دید

سرشک اشتیاقم شبنم گلبرگ رخسار تو خواهد

شد

تنم را از شراب شعر چشمان تو خواهم سوخت

برایت شعر خواهم خواند

برایم شعر خواهی خواند

تبسم های شیرین ترا با بوسه خواهم چید

وگر بختم کند یاری

در آغوش تو

ای افسوس

سیاهی تار می بندد

چراغ ماه لرزان از نسیم سرد پاییز است

هوا آرام شب

خاموش راه آسمان ها باز

زمان در بستر شب خواب و بیدار است

می دانی

بـرای رسیـدن به تــو،پـا پیـش گـذاشتـم،خـودم را قسـمت کـردم،تــو را سـهم تـمام رویـاهایــم کـردم،انـصاف نبـود…،تــو که مـیدانسـتی بــا چه اشـتیاقی خـودم را قسـمت میکــنم،پـس چــــرا زودتـر از تـکه تـکه شـدنم جـوابم نـکردی؟،بـــرای خــداحافظی،خیـــــلی دیــر بود،خیـــلی دیــر…

رفت....                                                   

ب سلامت...

من خدا نیستم ک بگویم

صد بار اگر توبه شکستی باز آی!!!

آنکه رفت

ب حرمت آنچه با خود برد

حق برگشت ندارد

رفتنش مردانه نبود

لا اقل مرد باش و بر نگرد

هیچوقت...